Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης

Αν η αγάπη ζούσε στο νερό;

Κάνε ένα βήμα μπροστά μικρέ μου νέε φίλε. Κοίτα εκείνο το όμορφο κορίτσι που σε κοιτάζει... Πως; Δεν είναι όμορφο; Μα... Δες τις κινήσεις της, πήγαινε κοντά και άκου τη φωνή της... Τα χρυσά της λόγια... Ναι! Ίσως τα ρούχα της είναι περίεργα και η στάση της περίπλοκη. Ίσως τα μαλλιά της δεν λάμπουν. Ίσως τα παπούτσια της να την μικραίνουν. Ίσως το πρόσωπο της με τα άσχημα για άλλους μάτια να σε αγριεύουν. Ίσως τα χείλη της να μοιάζουν σαν τα δικά σου. Ίσως να σου λείπει ο πόθος της γυναίκας. Αλλά... Τα ρούχα της είναι πολύχρωμα και χαρούμενα! Σου φτιάχνουν την διάθεση. Έτσι δεν είναι; Τα μαλλιά της είναι αστεία. Τα φέρνει σβούρα και χαμογελάει. Τα παράξενα τρύπια παπούτσια της μοιάζουν με εκείνα του κλόουν που με τόση χαρά παρακολουθούσες χθες. Τα μάτια δεν τα δες σε καμία άλλη... Τι ομορφιά που κρύβουν ε; Το βλέμμα σου κόλλησε στα χείλη της. Το κορμί σου αντιδρά. Πήγαινε κοντά της και άκουσε την... Λόγια δικά σου λέω... Τα λόγια της είναι ο ίδιος ο έρωτας. Το άγγιγμα της η ηδονή. Άνοιξε επιτέλους το στόμα σου μικρέ μου. Αυτή είναι η αγάπη μου ψάχνεις! Ξαφνικά αλλάζεις και λες... Γιατί η αγάπη να μη ζούσε στο νερό; Όλοι μας θα πέφταμε στα ήρεμα νερά που σκάνε στα όμορφα κακοσχηματισμένα κορμιά μας τα μελαγχολικά κύματα. Γυμνοί. Έτσι όπως μας γέννησαν. Ελεύθερους. Μόνο η ψυχή να είναι εκεί. Μα τόσο δύσκολο είναι; Κοίτα πως άλλαξα εγώ μεγάλε κουτέ κόσμε... Την αγάπησα... Ήταν μάλλον μια ιδέα αλλά μου έδωσε ζωή. Ακόμα μου χαμογελάει...